به گزارش پایگاه اطلاع رسانی نهاد کتابخانه های عمومی کشور، نشست ادبی «شرح مثنوی معنوی» با حضور قربان ولیئی، شاعر و استاد دانشگاه و جمعی از اصحاب رسانه استان زنجان در هشتمین روز سی‌وپنجمین دوره نمایشگاه بین‌المللی کتاب در غرفه نهاد برگزار شد.

قربان ولیئی، شاعر و استاد دانشگاه با اشاره به بخش هایی از داستان موسی و شبان در مثنوی گفت: یکی از بالاترین مرتبه هایی که انسان در تکامل معنوی به آن می رسد مرحله ای است که انسان از خود می پرسد چه کاری می تواند برای خدا انجام دهد. و قصه موسی و شبان شاید تنها مناجاتی باشد که در آن مناجات کننده از خدا چیزی نمی خواهد بلکه می خواهد کاری برای پروردگار خویش انجام دهد.

ولیئی در این نشست به تفسیر «حکایت آن رنجور کی طبیب درو اومید صحت ندید» پرداخته و گفت: این حکایت از پُر نکته ترین حکایات مثنوی است. داستان این حکایت پر از نکته های روانشاسی بوده و افادات و انتقالات مولانا در این حکایت اعجاب انگیز است. مثلا آنجا که طبیب نبض بیمار را می گیرد مولانا گریزی می زند به شناخت حقیقت از طریق آثار و نشانه ها، و سپس بر اساس تداعی معانی نکاتی فراوان در بیان می آورد. یا آنجا که بیمار سیلی محکمی به آن شخص می زند مولانا آن بیمار را به عنوان نمادی از شخصیت بیمار جامعه مطرح می کند. و در جایی که شخص سیلی خورده به جهت فرجام بینی تصمیم به انتقام نمی گیرد. به اهمیت عاقبت اندیشی می پردازد و می گوید که اگر چشمی فرجام بین داری اسیر افسونِ ساحرۀ دنیا مشو که عاقبتِ آن نگون بختی است.

قربان ولیئی با اشاره به بیت «هر که خواهد همنشینی با خدا/ گو نشیند در حضور اولیا» گفت یکی از ملاک هایی که در دوست یابی است، همنشینی و دوستی با افرادی هست که با دیدن او خدا را به یاد آوریم. وی هم چنین در توضیح بیت «بر زند از جانِ کامل معجزات/ بر ضمیرِ جانِ طالب چون حیات» گفت: مولوی معجزه را در اینجا به دریا تشبیه کرده است و گفته مردم مثل مرغ خاکی و معجزه مثل دریا بوده و معمولاً مردم نمی توانند از معجزه تأثیر بپذیرند کسی از معجزه تأثیر می گیرد که از لحاظ قلبی نیز تمایل داشته باشد. افرادی که تمایلی برای درک آن ندارند با مشاهده معجزه نیز آن را قبول نکرده و سحر و جادو می خوانند و رفته رفته قساوت قلب آنها نیز بیشتر می یابد. اما جان های همدم و افرادی که سنخیت و ایمان دارند به انبیا و اولیا را قوت می بخشد.